Alone

Wiersz mojego zacnego autorstwa. Kiedyś, gdy poczułam się oszukana przez bliską osobę, czułam się samotna i nie miałam z kim pogadać, natchnęło mnie do napisania wiersza. Tylko w takiej formie udaje mi się czasami wyrazić swoje uczucia. 
Bo czymże najlepiej wyrażać radość, smutek, szczęście, jak nie słowami?


Tytuł: Alone

Bo gdy zostajesz sam, wszystko inne traci sens…

Nie widzisz nikogo wokół, patrzysz przed siebie.

Czujesz smutek i gorycz.

Jesteś odizolowany od reszty.

Brakuje ci rozmów i towarzystwa ludzi.

Wszystko traci znaczenie, bo skupiasz się na swojej samotności.

Nie jesteś w stanie zaufać, dopuścić do siebie innej osoby.

Otworzyć się przed kimś i pokazać co skrywa twoje serce.

Słuchasz kłamstw, którymi raczą cię twoi fałszywi przyjaciele.

Tak naprawdę nie masz przyjaciół.

Mimo że są, ty tego nie odczuwasz.

Nie widzisz w nich wsparcia,

oni widzą jedynie czubek własnego nosa.

Skoncentrowani są na swoim ego,

na swoich problemach i nie widzą,

że tak naprawdę cierpisz.

Ból rozdziera twoje serce, do oczu napływają łzy,  

a coś ściska cię boleśnie za gardło.

Niewidzialna siła, której nie jesteś w stanie przezwyciężyć.

Pozwalasz na to, nie robisz nic, żeby się temu wszystkiemu przeciwstawić.

Akceptujesz taką kolej rzeczy.

Powtarzasz wciąż, że będzie lepiej, ale nie jest.

Czujesz się samotny, brakuje ci miłości.

Chcesz poczuć ciepło, ale do każdego zakamarka twojej duszy, twojego ciała…

Wkrada się lodowate zimno.

Marzniesz.

Czujesz jak twoje dłonie kostnieją.

Jak twoje myśli wypełnia pustka.

Czujesz się pusto.

Przyozdabiasz twarz w sztuczny uśmiech, udajesz radość.

Ale tak naprawdę, masz już wszystkiego dość.

Chcesz to skończyć, ale nie możesz.

Nie potrafisz.

Bo zawsze znajdzie się powód, a jest nim rodzina, która cię kocha.

Przyjaciele, których uważasz za fałszywych, ale jednak się martwią.

Wtedy znajdujesz przyczynę swoich myśli.

Może to z tobą jest coś nie tak?

Może tak naprawdę to ty… nie potrafisz kochać?